once ve begin again'den sonra john carney'ın 2016'da vizyona giren son baş yapıtı. izlerken her karaktere, her şarkıya, her sahneye aşık oldum. ---spoilerlı kısım--- conor ile abisi arasındaki ilişki, sing street'in, conor'ın abisinin son dinlettiği plağa göre sürekli tarz değiştirmesi, ann'in her sahnede daha farklı bir güzellikle görünmesi (özellikle ilk göründüğü sahne ve daha sonraki deniz ve tren sahnesi), enfes yardımcı karakterler, okuldaki öğrenciler, cümlelerde sonlarındaki irlandalılara has vurgular (resmen irlanda'ya taşınasım geldi öyle konuşmayı öğrenmek için), daren ve eamon karakterleri, filmin başından sonuna kadar ana/yan karakter fark etmeksizin her karakterde görülen değişimler, filmin ortasından itibaren eamon'un annesinin provalarda odadan dans ederek çıkması... filmde o kadar hayran olunacak o kadar detay var ki son sahneyi izlerken resmen lütfen bitmesin diye yalvardım. fakat onca ayrıntıya rağmen filmi daha da güzel yapan en önemli faktör neredeyse klişeye kaçan basit ve sıradan konusu, teması. filmin ufacık bir fikir üzerine katman katman eklediği ufak dokunuşlar filmi o kadar farklı bir havaya sokuyor ki bir yerden sonra normal bir film izlerken taşıdığınız kaygıları (hikayenin gelişimi, karakterlerin alacağı kararlar vs.) kaybedip sadece ekranda o an duyup gördükleriniz ve karakterlerle beraber kendiniz de hissettiğiniz duygular içinde kayboluyorsunuz. biliyorum sanki biraz fazla övdüm ama kendisi hakikaten ilk dakikasından son sahnesine kadar mutlulukla izlediğim nadir filmlerden. bu arada carney abimiz araya yine bi adam levine de eklemeyi unutmamış. sonuç olarak az biraz 70/80ler ingilizce pop/rock müziğine ilginiz varsa kesinlikle izleyiniz kendisini.
---spoilerlı kısım biter---
bu arada bu film için kendi adıma başka garip bir detayda filmi kendi yaptığım movie of the night şeysiyle keşfetmem. hatta filmi çekenin john carney olduğunu bile izleyip bitirdikten sonra fark ettim. fakat adam levine arkadan duyulduğu anda mevzuya çakmam gerekiyormuş.
!(maxine, 27.09.2017 01:57 ~ 16:59)